δε 2012 σάουντ οφ μιούζικ.

Ωραία (μουσική πάντα) χρονιά το 2012. Ανακαλύψαμε καινούργια πράγματα, στρίψαμε σε νέες μουσικές κατευθύνσεις, σουλατσάραμε στις ήδη γνωστές, καταφέραμε να αλλάξουμε κάπχιες απόψεις, εξακολουθούμε να επιμένουμε πεισματικά σε κάπχιες άλλες, κρατήσαμε για άλλη μια χρονιά υπερήφανα τα αόρατα πορτοκάλια μας, αν και είναι αλήθεια πως ακούσαμε αισθητά λιγότερο μπλακμέταλ φέτος. 

Γενικά ακούσαμε και αγαπήσαμε πολλά και διάφορα. 

(κλικσταμπολντ.)

Για την ακρίβεια σε ό,τι αφορά τα μπλακμέταλζ ταξιδέψαμε στην όμορφη νύχτα με το Hoagascht των Lunar Aurora, εντυπωσιαστήκαμε με το στοιχειωτικό ρίφφιν των Mgła στο With Hearts Toward None, θυμηθήκαμε τα παλιά με το τρουνορβιτζιανμπλακμεταλ Libertus των Aptorian Demon, σεβαστήκαμε (αν και μας κούρασε κάπως) το Imperator των Dødsebgel, απογοητευτήκαμε από το καινούργιο Burzum, λατρέψαμε το Of Babalon των The Howling Wind, χαλαρώσαμε με τους Alda και το Tahoma, γουστάραμε ΘΡΑΣ ΣΑΜΑΤΑΣ ΠΟΘΤΑΝΑΟΛΑ με το Out To Die των Aura Noir, μειδιάσαμε καταχθόνια με τους, όπως όλα δείχνουν νεξτ μπιγκ θινγκ του ‘ορθόδοξου’ ήχου, Svartidauði στο Flesh Cathedral, κολλήσαμε με το Aut Cesar Aut Nihil των Sektemtum, αναγνωρίσαμε πως το 777. Cosmosoph των Blut Aus Nord είναι μάλλον ό,τι καλύτερο έχουν γράψει εδώ και πολύ καιρό, ενώ γράψαμε σε γνωστό θράσερ σύντροφο το Sentinel των Spectral Lore. Α, ναι, και Deathspell Omega.

Συνεχίζοντας φάγαμε γερή ήττα με την Ατόφια Παράνοια του Stagnant Waters γιατί, κατά βάθος, τέτχιοι είμαστε και εκτιμούμε πως Τα Πιο Φανταστικά Δημιουργήματα στο μπλακμέταλ συμβαίνουν όταν αποτραβιούνται ελαφρώς (ή και όχι ελαφρώς!) από το άθλημα. Ταιριαστό παράδειγμα το καινούργιο Fullmoon Bongzai.

Χμ, παρένθεση. Είναι ανάγκη να γίνει ειδική αναφορά στο A Shadowplay For Yestrerdays των υπεραγαπημένων A Forest Of Stars.

Ανάμικτα συναισθήματα. Είναι διαφορετικός δίσκος από τις προηγούμενες δημιουργίες τους, οι οποίες κατά τη γνώμη μου θα συγκαταλέγονταν απόλυτα φυσικά σε μια υποθετική λίστα των Σημαντικών Μπλακμέταλ Δίσκων. (και όχι μόνο επειδή all breath to fire, all sustenance to filth, all flesh to rot, all temples to rubble, all toil turns to trouble, all to nothing, all horror. All horror.)

Στο A Shadowplay… απομακρύνονται από το Σκοτάδι, ή μάλλον το αναζητούν με διαφορετικό τρόπο. Γίνονται περισσότερο θεατρικοί, πιο ατμοσφαιρικοί, πιο ψυχεδελικοί. Πιο πιασάρικοι. 
Ναι, το Πάθος βρίσκεται και πάλι εδώ, αλλά η Μαυρίλα, που υπάρχει στα προηγούμενά τους σε Τόσο Σπουδαίο βαθμό και φωτίζει Τόσο Μυστηριωδώς το σύνολο, στο εσάντουπλέη λείπει. Δεν πρόκειται για απογοήτευση, αλλά για 'ανεκπλήρωση προσδοκιών' που ήταν κάπου μέχρι τα αστέρια.

Περνώντας σε σλατζοντουμοποστ μονοπάτια αναζητήσαμε το σαγόνι μας στο πάτωμα ακούγοντας το γαμημένα ασήκωτο Mass V των Amenra, δακρύσαμε ευτυχισμένα με το No των Old Man Gloom (γιατί και εδώ τέτχιοι είμαστε και δε γίνεται να κάνουμε διαφορετικά όταν το σλατζ τονίζεται από νόηζ πειραματισμούς), απολαύσαμε τους Black Shape Of Nexus στο Negative Black, ξενερώσαμε από τη φλυαρία του Yellow And Green των Baroness (αν και...), ταρακουνηθήκαμε κυριολεκτικά από τον απίστευτο ήχο των Conan στο Monnos, σκατοψυχιάσαμε όμορφα, μηδενιστικά και γαμωτημπαναγιακά γιατί έτσι μας αρέσει με το χαριτωμένο Pervertor των Lord Mantis, αναζωογονηθήκαμε ζωηρά ακούγοντας το Wreck των Unsane και οι Uzala είναι θεούληδες. A, ναι, και Neurosis. 

Από εκεί και πέρα επιδοθήκαμε σε λυσσασμένα σήματα επιδοκιμασίας προς τους Dephosphorus οι οποίοι με το ΔΙΑΣΤΗΜΙΚΑ ΤΕΛΕΙΟ Nightsky Transform μάς θύμησαν γιατί αγαπάμε τόσο τη μουσική αυτή, σοκαριστήκαμε με το συγκλονιστικό doom/death έπος Netherwards των Anhedonist, ταξιδέψαμε σε αέρινους κόσμους παρέα με το Where Four Rivers Flow των Sky Burial, ενώ οι Hexvessel εξελλίσονται σε Σταθερή Αξία καθώς το No Holier Temple είναι απλούστατα εθιστικό.

Και πχια θα μπορούσε να είναι η Σταθερότερη Σταθερή Αξία αν όχι οι Virus? Το Oblivion Clock δεν είναι Carheart, είναι όμως υπέροχο.

Ακόμη μας άρεσε υπερβολικά η post punk / goth rock στροφή των Kiss The Anus Of A Black Cat καθώς το άψογο Weltuntergangsstimmung δεν μιλάει στην ψυχή, όπως όλες οι προηγούμενές τους κυκλοφορίες, αλλά στο αίμα. 
Επίσης ερωτευτήκαμε το Monocyte του Saltillo. Ένα δίσκο που, με έναν κοσμικό μα εξωγήινο ταυτόχρονα τρόπο, σύρει έναν αφάνταστα συναισθηματικό και σκοτεινό χορό. Κατά βάση instrumental (αν και I need... I need new heroes).  Αν ήταν ταινία θα ήταν το π.

Και κάπου εκεί ξεπετάχτηκαν αστραπές. Locrian & Mamiffer. Αν δεν είχε βγει το Swans φέτος, αυτός θα ήταν ο αγαπημένος μου δίσκος της χρονιάς. Γιατί φέτος υπήρξαν στιγμές που προτιμήσαμε να μείνουμε απλώς ήσυχοι και σιωπηλοί. Γιατί έχουμε και τις κλειστοφοβίες μας. Γιατί μας υπενθύμισε πως (και πώς!) η μουσική είναι τόσο Τρομακτικά Ικανή να μας απορροφήσει. To Bless Them That Curse You αποτελεί μέρος της Ομορφότερης Μουσικής που έχω ακούσει ποτέ.

Τελοσπάντων, θα μπορούσα να μιλάω ώρες για αυτόν το δίσκο, όμως δε βρίσκω ιδιαίτερο νόημα να γίνει αυτό τώρα.

Κατά τα άλλα ακούσαμε τα καινούργια Pig Destroyer και Napalm Death γιατί, όπως λένε και οι σοφοί μοναχοί σαολίν, λίγο grind την ημέρα το γιατρό τον κάνει πέρα, καθώς και το καινούργιο Ulver γιατί χμ, απλά ούλβερ.

Φυσικά ακούσαμε και μπόλικο χαρντκοροπανκοκράστ (αν και στην πλειοψηφία του όχι του 2012) ξεχωρίζοντας όσα έβγαλαν οι Ruined Families, Antimob, Red Dons, Narcan, I Want You Dead, White Lung και Burning Love.

Α, ναι. Και Swans.

Αυτή δεν είναι η κατάλληλη ανάρτηση για να αναλύσω τί είναι οι Swans για τον κόσμο ή τί σημαίνουν οι Swans για εμένα ή γιατί ο Μάηκολ ΦΑΚΙΝ Γκίρας είναι μια Αδιανόητη Ιδιοφυϊα, ή γιατί βρίσκω την εύστοχη Μεταφορά των όσων κουβαλάει κανείς στο κεφάλι του σε έκφραση και δημιουργία Απίθανα Μαγική. Ίσως μελλοντικά ακολουθήσει ένα αποκλειστικά σουάνς ποστ. Χμ.

Όπως και αν έχει οι Swans είναι η καλύτερη_μπάντα_στο_σύμπαν_μας.

Τόσο απλά. Τόσο άκοπα, αβίαστα, φανταστικά. Βάζω στοίχημα και σε αρκετά σύμπαντα ακόμη, ο αριθμός των οποίων αποτελεί εξαιρετικά ενδιαφέρον θέμα συζήτησης αν εντοπιστεί κάπχιος συζητητής.

Τέλος μια λίστα για το έτσι, με όσα κατάφεραν να αποκτήσουν μια Παραπάνω Σημασία για μένα. Και όταν τα άκουσα το σύμπαν γύρω μου ανατρίχιασε λίγο παραπάνω απότι συνήθως. Από το νούμερο_3 και κάτω σε ψιλοτυχαία σειρά γιατί, αλήθεια, ποια η πραγματική διαφορά ανάμεσα σε ένα νούμερο_7 και σε ένα  νούμερο_9? 

1. Swans - The Seer
2. Locrian & Mamiffer - Bless Them That Curse You 
3. Dephosphorus - Nightsky Transform
4. Stagnant Waters - s/t
5. Mgła - With Hearts Toward None
6. Virus - Oblivion Clock 
7. Kiss The Anus Of A Black Cat - Weltuntergangsstmmung
8. Old Man Gloom - No
9. Sky Burial - Where Four Rivers Flow
10. The Howling Wind - Of Babalon
11. Saltillo - Monocyte
12. Amenra - Mass V
13. Hexvessel - No Holier Temple