at the spring of consciousness.

και μυστήριου είδους ευφορίες.

για μια ζωή που φλέγεται... (προς κάθε ανθρωποειδές ασπόνδυλο και μικροαστό ψηφοφόρο του)

Δεν ξέρω τι έκανες αυτό το βράδυ της Τρίτης και που ήσουνα..
Δεν έχει και πολύ σημασία..

Γιατί όπου κι αν νομίζεις ότι ήσουνα, ότι κι αν νομίζεις ότι έκανες, στην πραγματικότητα ήσουνα στο Κερατσίνι και όπλιζες το χέρι ενός δολοφόνου φασίστα-νεοναζί.
Του έδινες στο χέρι, το κέρατο που έχωσε στην καρδιά ενός 34χρονου παιδιού.

Και δεν του το έδωσες μόνο τώρα.

Μοίρασες αμέτρητα τέτοια μαχαίρια, που σαν στόχο έχουν τις καρδιές αγωνιστών, την στιγμή που ψήφιζες αυτή τη συμμορία "για να μπει στη βουλή και να τους δείξει"...


Δικαιολογίες του τύπου "μα,δεν ήξερα τι είναι η χρυσή αυγή" έχουν πάψει από καιρού να είναι αποδεκτές.


Δεν είσαι άμοιρος ευθυνών...
Το αντίθετο θα έλεγα..

Είσαι κι εσύ ηθικός αυτουργός αυτής της δολοφονίας, όπως και της προ ημερών επίθεσης στο Πέραμα, όπως και των πυροβολισμών στην Μανωλάδα όπως και αμέτρητων ακόμα επιθέσεων..

Και ήρθε η ώρα να αναλάβεις τις ευθύνες που σου αναλογούν, είτε το θες είτε όχι..
Ήρθε ο λογαριασμός, και θα την πληρώσεις κι εσύ την μερίδα που σου αναλογεί..

Η οργή απόψε, ξύπνησε. Κι έρχεται σαν χείμαρρος να σας πνίξει...

...Καλό ταξίδι Παύλο

χωρίς κοπυραϊτ από Φρικιά στη Χώρα των Θραυσμάτων

the pendulum stops, every mouth chews the silence.

DHG news.

Once again it is time for me to write a few words to you, the creatures. A lot has been going on in the dhg camp since last we spoke. Mental institutions, jail time, forced therapy, drugs, fistfights, anger, regret, more therapy. You name it, we've done it. Well, I am not aiming to talk about the past, but rather speak a bit about where we find ourself in the present. You might have noticed some shows coming up,but I am not really in the mood to speak about this topic. Much more importantly,is the gap between 2007 and 2013, it needs a physical expression. And what better way is there to shed a light on six years of absence than through your artform? Of course we have been around, stirring up shit in your neighbourhoods, peeking into your windows, but we have not done anything worthwhile artistically since "supervillain outcast". DHG is a very circumstantial band, our plans were very different two years ago than where we find ourselves presently but the creative aspect is always best when it is out of control. When faith holds no regard for your inner ambitions nor your plans, instead it just drags you effortlessly off to the next junction, kicking and screaming. Future plans is mostly already lived scenarios anyway, something you enjoyed so much ,you want to relive it. While the force pushing you away from the known, tends to render you in a world unexplored. First you fight, unwilling to see things change, then you surrender, get swept away and eventually you become the change you feared. I wrote 30 songs and burned them. I wrote 30 songs and destroyed them. I knew the easy way out was to keep the them, so I rejected them all. Fact is, those 30 buried songs represent a story already told. Well, first I fucked myself seriously, but then, after a while, I really really enjoyed it. I rebooted DHG and reshaped it with a dull razor. It was time for a blood transfusion and a new constellation making up the sum of the whole. Now, here we are, a new band with new songs. I let something unconscious and dormant become the conscious and become the awake. So what does all this mean in a practical sense??? It means we inked a deal with a new record label and have set our goals on an October 2013 release. This album will be the first of two albums released one year apart. We start recording late May. I do not want to give away to much about the upcoming material. As it is a surprise to you all, how you have received our albums in the past, has always been a treasured surprise of my own. So I want to keep this aspect of mystery surrounding the band intact. I will be sharing more info with all if you as we progress. Until next time...Y

προς κορινθίους.

 

Οι φωτογραφίες των 4 κακοποιημένων αναρχικών, δε σόκαραν μονάχα την "ευαισθησία" των "μονίμως ανυποψίαστων".

Η δημοσίευση των φωτογραφιών με εμφανή τα σημάδια των βασανιστηρίων, δεν ήταν ένα ατόπημα του "τομέα ενημέρωσης" της ΓΑΔΑ, ούτε μια απροσεξία στην επικοινωνιακή πολιτική τους. Ήταν μια στοχευμένη επίδειξη δύναμης και διασποράς φόβου σε αυτό το μεγάλο κοινωνικό κομμάτι που είναι και νιώθει εχθρός, και μια κίνηση για να χαϊδέψει στοργικά εκείνο το εκφασισμένο κοινωνικό κομμάτι που διψάει για ησυχία-τάξη-ασφάλεια, το τελευταίο κοινωνικό κομμάτι που μπορεί να αποτελέσει έναν αξιόπιστο σύμμαχο στη βαρβαρότητα της επίθεσης των από πάνω.

Οι εκ των υστέρων δηλώσεις του υπουργείου για "λυσσώδη μάχη κατά τη σύλληψη" και άσκηση βίας "στα νόμιμα πλαίσια", δεν μπορεί να εκληφθεί παρά ως ένα τυπικό πολεμικό ανακοινωθέν για την τήρηση των προσχημάτων, και όχι ως μια προσπάθεια μπαλώματος ενός εξόφθαλμου "επικοινωνιακού λάθους".

Από την άλλη πλευρά, λίγες μέρες πριν (1/2/2013), ο σενεγαλέζος μετανάστης και μικροπωλητής Cheikh Ndiaye σκοτώνεται στις γραμμές του ηλεκτρικού στο Θησείο σπρωγμένος από το κυνήγι αυτών των ξεφτιλισμένων υπαλλήλων της δημοτικής αστυνομίας. Καμιά ΕΔΕ δε διεξάγεται, κανένας γελοίος εισαγγελέας δεν κινητοποιείται, ενώ ο δήμαρχος Καμίνης αρκείται σε συλλυπητήρια για τον "απρόσεχτο" θάνατο του παράνομου μικροπωλητή και διαβεβαιώνει πως το προσωπικό της δημοτικής αστυνομίας έχει περάσει εντατικά σεμινάρια για την αρμόζουσα και ανθρώπινη συμπεριφορά σε μετανάστες μικροπωλητές. Άλλο ένα τυπικό πολεμικό ανακοινωθέν για το θάνατο ενός αναλώσιμου.

Αυτοί που κυβερνούν με ξιφολόγχες και αλαζονεία, οι παρατρεχάμενοι και οι σύμμαχοί τους, έχοντας μεθύσει με τη συλλογή των αιματηρών τροπαίων τους, έχουν ξεχάσει έναν βασικό ιστορικό νόμο που "κατατρύχει" τους καταπιεσμένους.
 

Επειδή δε γίνεται να συνηθίσουμε το αδιανόητο, επειδή δε γίνεται να συνηθίσουμε το θάνατο κανενός από εμάς, η οργή που συσσωρεύεται θα τους εκπλήξει. Και όταν αυτή θα τους περικυκλώσει, όταν θα τους χτυπήσει την πόρτα στις βίλες, στα σπίτια, στα αστυνομικά τους τμήματα, θα καταλάβουν ότι δεν υπάρχει πια καμία έξοδος κινδύνου, καμία πίσω πόρτα για να ξεφύγουν.

(αναδημοσίευση από θερσίτη)

α, και έχεις απόλυτο δίκιο γλοιώδες ατελές ασπόνδυλο χρήστο ιωαννίδη, η παραμόρφωση είναι όντως όλη δική σας.

μήπως και καταφέρει να αλλοιώσει τον Εξαιρετικά Αηδιαστικό ψευτοανθρωπισμό των διάφορων σύγχρονων_Γκάντι_των_μητροπόλεων που προτάσσουν τη λύπη και τη ντροπή ως απάντηση στην πρωτογενή βαρβαρότητα του κράτους και στους βασανιστές δολοφόνους κωλόμπατσους.

γουιλ μπι δεαρ

                                Όποιοι και αν είστε, ότι και αν είστε...

                                                        δεν θα τις πάρετε ούτε στα όνειρα σας.  

δε 2012 σάουντ οφ μιούζικ.

Ωραία (μουσική πάντα) χρονιά το 2012. Ανακαλύψαμε καινούργια πράγματα, στρίψαμε σε νέες μουσικές κατευθύνσεις, σουλατσάραμε στις ήδη γνωστές, καταφέραμε να αλλάξουμε κάπχιες απόψεις, εξακολουθούμε να επιμένουμε πεισματικά σε κάπχιες άλλες, κρατήσαμε για άλλη μια χρονιά υπερήφανα τα αόρατα πορτοκάλια μας, αν και είναι αλήθεια πως ακούσαμε αισθητά λιγότερο μπλακμέταλ φέτος. 

Γενικά ακούσαμε και αγαπήσαμε πολλά και διάφορα. 

(κλικσταμπολντ.)

Για την ακρίβεια σε ό,τι αφορά τα μπλακμέταλζ ταξιδέψαμε στην όμορφη νύχτα με το Hoagascht των Lunar Aurora, εντυπωσιαστήκαμε με το στοιχειωτικό ρίφφιν των Mgła στο With Hearts Toward None, θυμηθήκαμε τα παλιά με το τρουνορβιτζιανμπλακμεταλ Libertus των Aptorian Demon, σεβαστήκαμε (αν και μας κούρασε κάπως) το Imperator των Dødsebgel, απογοητευτήκαμε από το καινούργιο Burzum, λατρέψαμε το Of Babalon των The Howling Wind, χαλαρώσαμε με τους Alda και το Tahoma, γουστάραμε ΘΡΑΣ ΣΑΜΑΤΑΣ ΠΟΘΤΑΝΑΟΛΑ με το Out To Die των Aura Noir, μειδιάσαμε καταχθόνια με τους, όπως όλα δείχνουν νεξτ μπιγκ θινγκ του ‘ορθόδοξου’ ήχου, Svartidauði στο Flesh Cathedral, κολλήσαμε με το Aut Cesar Aut Nihil των Sektemtum, αναγνωρίσαμε πως το 777. Cosmosoph των Blut Aus Nord είναι μάλλον ό,τι καλύτερο έχουν γράψει εδώ και πολύ καιρό, ενώ γράψαμε σε γνωστό θράσερ σύντροφο το Sentinel των Spectral Lore. Α, ναι, και Deathspell Omega.

Συνεχίζοντας φάγαμε γερή ήττα με την Ατόφια Παράνοια του Stagnant Waters γιατί, κατά βάθος, τέτχιοι είμαστε και εκτιμούμε πως Τα Πιο Φανταστικά Δημιουργήματα στο μπλακμέταλ συμβαίνουν όταν αποτραβιούνται ελαφρώς (ή και όχι ελαφρώς!) από το άθλημα. Ταιριαστό παράδειγμα το καινούργιο Fullmoon Bongzai.

Χμ, παρένθεση. Είναι ανάγκη να γίνει ειδική αναφορά στο A Shadowplay For Yestrerdays των υπεραγαπημένων A Forest Of Stars.

Ανάμικτα συναισθήματα. Είναι διαφορετικός δίσκος από τις προηγούμενες δημιουργίες τους, οι οποίες κατά τη γνώμη μου θα συγκαταλέγονταν απόλυτα φυσικά σε μια υποθετική λίστα των Σημαντικών Μπλακμέταλ Δίσκων. (και όχι μόνο επειδή all breath to fire, all sustenance to filth, all flesh to rot, all temples to rubble, all toil turns to trouble, all to nothing, all horror. All horror.)

Στο A Shadowplay… απομακρύνονται από το Σκοτάδι, ή μάλλον το αναζητούν με διαφορετικό τρόπο. Γίνονται περισσότερο θεατρικοί, πιο ατμοσφαιρικοί, πιο ψυχεδελικοί. Πιο πιασάρικοι. 
Ναι, το Πάθος βρίσκεται και πάλι εδώ, αλλά η Μαυρίλα, που υπάρχει στα προηγούμενά τους σε Τόσο Σπουδαίο βαθμό και φωτίζει Τόσο Μυστηριωδώς το σύνολο, στο εσάντουπλέη λείπει. Δεν πρόκειται για απογοήτευση, αλλά για 'ανεκπλήρωση προσδοκιών' που ήταν κάπου μέχρι τα αστέρια.

Περνώντας σε σλατζοντουμοποστ μονοπάτια αναζητήσαμε το σαγόνι μας στο πάτωμα ακούγοντας το γαμημένα ασήκωτο Mass V των Amenra, δακρύσαμε ευτυχισμένα με το No των Old Man Gloom (γιατί και εδώ τέτχιοι είμαστε και δε γίνεται να κάνουμε διαφορετικά όταν το σλατζ τονίζεται από νόηζ πειραματισμούς), απολαύσαμε τους Black Shape Of Nexus στο Negative Black, ξενερώσαμε από τη φλυαρία του Yellow And Green των Baroness (αν και...), ταρακουνηθήκαμε κυριολεκτικά από τον απίστευτο ήχο των Conan στο Monnos, σκατοψυχιάσαμε όμορφα, μηδενιστικά και γαμωτημπαναγιακά γιατί έτσι μας αρέσει με το χαριτωμένο Pervertor των Lord Mantis, αναζωογονηθήκαμε ζωηρά ακούγοντας το Wreck των Unsane και οι Uzala είναι θεούληδες. A, ναι, και Neurosis. 

Από εκεί και πέρα επιδοθήκαμε σε λυσσασμένα σήματα επιδοκιμασίας προς τους Dephosphorus οι οποίοι με το ΔΙΑΣΤΗΜΙΚΑ ΤΕΛΕΙΟ Nightsky Transform μάς θύμησαν γιατί αγαπάμε τόσο τη μουσική αυτή, σοκαριστήκαμε με το συγκλονιστικό doom/death έπος Netherwards των Anhedonist, ταξιδέψαμε σε αέρινους κόσμους παρέα με το Where Four Rivers Flow των Sky Burial, ενώ οι Hexvessel εξελλίσονται σε Σταθερή Αξία καθώς το No Holier Temple είναι απλούστατα εθιστικό.

Και πχια θα μπορούσε να είναι η Σταθερότερη Σταθερή Αξία αν όχι οι Virus? Το Oblivion Clock δεν είναι Carheart, είναι όμως υπέροχο.

Ακόμη μας άρεσε υπερβολικά η post punk / goth rock στροφή των Kiss The Anus Of A Black Cat καθώς το άψογο Weltuntergangsstimmung δεν μιλάει στην ψυχή, όπως όλες οι προηγούμενές τους κυκλοφορίες, αλλά στο αίμα. 
Επίσης ερωτευτήκαμε το Monocyte του Saltillo. Ένα δίσκο που, με έναν κοσμικό μα εξωγήινο ταυτόχρονα τρόπο, σύρει έναν αφάνταστα συναισθηματικό και σκοτεινό χορό. Κατά βάση instrumental (αν και I need... I need new heroes).  Αν ήταν ταινία θα ήταν το π.

Και κάπου εκεί ξεπετάχτηκαν αστραπές. Locrian & Mamiffer. Αν δεν είχε βγει το Swans φέτος, αυτός θα ήταν ο αγαπημένος μου δίσκος της χρονιάς. Γιατί φέτος υπήρξαν στιγμές που προτιμήσαμε να μείνουμε απλώς ήσυχοι και σιωπηλοί. Γιατί έχουμε και τις κλειστοφοβίες μας. Γιατί μας υπενθύμισε πως (και πώς!) η μουσική είναι τόσο Τρομακτικά Ικανή να μας απορροφήσει. To Bless Them That Curse You αποτελεί μέρος της Ομορφότερης Μουσικής που έχω ακούσει ποτέ.

Τελοσπάντων, θα μπορούσα να μιλάω ώρες για αυτόν το δίσκο, όμως δε βρίσκω ιδιαίτερο νόημα να γίνει αυτό τώρα.

Κατά τα άλλα ακούσαμε τα καινούργια Pig Destroyer και Napalm Death γιατί, όπως λένε και οι σοφοί μοναχοί σαολίν, λίγο grind την ημέρα το γιατρό τον κάνει πέρα, καθώς και το καινούργιο Ulver γιατί χμ, απλά ούλβερ.

Φυσικά ακούσαμε και μπόλικο χαρντκοροπανκοκράστ (αν και στην πλειοψηφία του όχι του 2012) ξεχωρίζοντας όσα έβγαλαν οι Ruined Families, Antimob, Red Dons, Narcan, I Want You Dead, White Lung και Burning Love.

Α, ναι. Και Swans.

Αυτή δεν είναι η κατάλληλη ανάρτηση για να αναλύσω τί είναι οι Swans για τον κόσμο ή τί σημαίνουν οι Swans για εμένα ή γιατί ο Μάηκολ ΦΑΚΙΝ Γκίρας είναι μια Αδιανόητη Ιδιοφυϊα, ή γιατί βρίσκω την εύστοχη Μεταφορά των όσων κουβαλάει κανείς στο κεφάλι του σε έκφραση και δημιουργία Απίθανα Μαγική. Ίσως μελλοντικά ακολουθήσει ένα αποκλειστικά σουάνς ποστ. Χμ.

Όπως και αν έχει οι Swans είναι η καλύτερη_μπάντα_στο_σύμπαν_μας.

Τόσο απλά. Τόσο άκοπα, αβίαστα, φανταστικά. Βάζω στοίχημα και σε αρκετά σύμπαντα ακόμη, ο αριθμός των οποίων αποτελεί εξαιρετικά ενδιαφέρον θέμα συζήτησης αν εντοπιστεί κάπχιος συζητητής.

Τέλος μια λίστα για το έτσι, με όσα κατάφεραν να αποκτήσουν μια Παραπάνω Σημασία για μένα. Και όταν τα άκουσα το σύμπαν γύρω μου ανατρίχιασε λίγο παραπάνω απότι συνήθως. Από το νούμερο_3 και κάτω σε ψιλοτυχαία σειρά γιατί, αλήθεια, ποια η πραγματική διαφορά ανάμεσα σε ένα νούμερο_7 και σε ένα  νούμερο_9? 

1. Swans - The Seer
2. Locrian & Mamiffer - Bless Them That Curse You 
3. Dephosphorus - Nightsky Transform
4. Stagnant Waters - s/t
5. Mgła - With Hearts Toward None
6. Virus - Oblivion Clock 
7. Kiss The Anus Of A Black Cat - Weltuntergangsstmmung
8. Old Man Gloom - No
9. Sky Burial - Where Four Rivers Flow
10. The Howling Wind - Of Babalon
11. Saltillo - Monocyte
12. Amenra - Mass V
13. Hexvessel - No Holier Temple

ινσέρτ γουίς.

 2013 λοιπόν.

ευχές για ένα καλύτερο έτος με παγκόσμια ειρήνη, αγάπη, ευτυχία, πάντα καλά καλή χρονιά, υγεία όμως παιδιά πάνω απόλα, οτι επιθυμείς καλή σταδιοδρομία, εις ανώτερα (ο Τάκης), καλορίζικο περαστικά, καλή πρόοδο σουπάει!, σιδερένιος καλός πολίτης να ζήσετε, τώρα στα γεράματα μαθεγερογραμματα, άντε τα λέμε φιλάκια καλημέρα σας τι θα πάρετε αχ μας τελείωσε τι κρίμα.

εν ντοντ φοργκέτ γιορ τσέηντζ.