o m k

people like coldplay and voted for the nazis; you can't trust people, jeremy.

vol. 4

: : acid bitter testimonies for eager bitter skies : :

 ~
μ-Ziq - diala

damiak - tenuous gears

helios - cross the ocean

the gentleman losers - bonetown boys

black mountain - queens will play

locrian & mamiffer - in fulminic blaze

svarte greiner - that boat was my friend

ulver - solitude

bogus blimp - untitled jazz no.1

coil - ostia

palace brothers - you will miss me when i burn

~

vol. 3

υπάρχουσα θεωρία υποστηρίζει πως οποιαδήποτε υποθετική συζήτηση με κεντρικό της ή και όχι κεντρικό της θέμα τους neurosis είναι καταδικασμένη να κατακλύζεται επικίνδυνα από βερμπαλισμούς με μια αδιάκριτη ροπή προς την αποθέωση. η θεωρία αυτή λοιπόν έχει πολύ δίκιο και ανάμεσα από ένα μπουκωμένο μονόλογο γεμάτο μανιασμένα επιδοκιμαστικές εκφράσεις ή μια απλή ακρόαση μιας απλής συλλογής κομματιών από (σχεδόν) όλη τη δισκογραφία τους, επιλέγω δυναμικά το δεύτερο. άσχετα που "απλή ακρόαση" και neurosis είναι ένας εφαρμοσμένα ανεφάρμοστος συνδυασμός αφού όλοι ξέρουμε πως στην πραγματικότητα πρόκειται για κάποιους εντελώς ανεξήγητους τύπους που ασχολούνται επιτακτικά και μεθοδικά με την ιδιαίτερα σημαντική υπόθεση της προσωπικής μας αποσύνθεσης. αυτούς τους τύπους τους εμπιστεύομαι.

( ( mental disorders ) )

 to crawl under one's skin

grey

the doorway

purify

fear and sickness

lost

prayer

shelter

his last words

stones from the sky

come on, pretend

ας το γιορτάσουμε. 

οπωσδήποτε η στιγμή του ξαφνικού Ολικού Εκτροχιασμού μιας κατάστασης, δηλαδή της κατάστασης, είναι ίσως ιδιαίτερα γοητευτική, η στιγμή της απροσδόκητης έλευσης του Μεγάλου Τέλους για κάτι που ξεκινά γήινα και τελειώνει απάνθρωπα με προσωπεία και πρόσωπα και άλλους ελαττωμένους άδειους χώρους μεταξύ των ανθρώπων κουβαλά όπως και να το κάνουμε μια κάπχια ανατριχιαστική ωραιότητα. 

μόνο που δεν είναι. δηλαδή, μόνο η εξέλιξη είναι. και η εξέλιξη βρίσκεται ακριβώς στο ενδεχόμενο να μη τελειώσει ακριβώς τίποτα. ποτέ. προκαθορισμένες πιθανότητες που αποκλείουν τις αστραπές και τα τέλεια γεωμετρικά σχήματα, ακόμα και εκείνα τα Μέγιστα Χαμηλά σήματα, που πεθαίνουν σιγά σιγά μέχρι απλώς να σβήσουν ολότελα. μα όχι, δεν σβήνουν ολότελα. όπως και η στάχτη, όλη αυτή η απαίσια στάχτη μετά την καταστροφή μένει και ίσως να λεπταίνει επιτυχώς την απόσταση μεταξύ των μακρινών πραγμάτων, αλλά δεν φεύγει ποτέ· τίποτα δεν σβήνει. 

δεν είμαστε τόσο τυχεροί ώστε να.

ας το γιορτάσουμε