...μπουρμπουλήθρες.
αποκηρυγμένο αποκύημα και κάπχιες άλλες εικαστικές παρεμβάσεις.
Ξημέρωσε, και…
…άνοιξε απότομα τα μάτια. Προσπάθησε να ελέγξει τον τρελό ρυθμό της καρδιάς του. Εν μέρει το κατάφερε, αν και η σκέψη της επερχόμενης συνάντησης δεν μπόρεσε να μετριάσει τον πανικό του. Τελοσπάντων, καλημέρα. Παρόλο που βιαζόταν --ω, πόσο βιαζόταν!- επέτρεψε στον ευατό του να ρίξει μια ματιά στον μεγαλύτερο θησαυρό του. Το γεγονός ότι ίσως να ήταν η τελευταία φορά που τον αντίκριζε, δεδομένης της επιλογής του να επιχειρήσει αυτό που θα επιχειρούσε, τον έκανε να ριγήσει. Κάποιος λογικός άνθρωπος θα έλεγε πως επρόκειτο για ένα, μάλλον άκομψο, μικρό, άδειο δοχείο. Κάποιος λογικός άνθρωπος,όμως, όχι εγώ, σκέφτηκε. Εξάλλου, ποιος λογικός άνθρωπος θα ανήγαγε σε τόσο σημαντικό ζήτημα μια σταγόνα βροχής μέσα σε ένα τόσο άχαρο κουτάκι! Το νοσταλγικό χαμόγελό του διακόπηκε βίαια· δεν ήταν η κατάλληλη στιγμή για φιλοσοφίες, έχω ήδη αργήσει. Είχε περάσει κάμποσος καιρός από τότε που την είδε τελευταία φορά, και αυτό ήταν ένας πολύ καλός λόγος ώστε να τον κατακλύσουν αμφιβολίες για όσα θα ακολουθούσαν. Τις στρίμωξε στο πίσω μέρος του μυαλού του και έβαλε αποφασιστικά στην τσέπη του το πιο τρομακτικό πράγμα που είχε στην κατοχή του. Αναστέναξε και βγήκε έξω.
…καλωσόρισε τον ήλιο στο δωμάτιό της. Καιρός ήταν, εδώ που τα λέμε, δεν μπόρεσε να μη σκεφτεί. Είχε περάσει τις τελευταίες ώρες παρατηρώντας την πιο έμπιστη φίλη της, μερικές χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά της, θαυμάζοντας το λαμπερό φως της που κατόρθωνε να δημιουργεί μέσα στη νύχτα ένα μυστήριο, με κάποιο θαυμαστά μυστήριο τρόπο. Της άρεσε ακόμη η βαθμιαία φυγή της, κυρίως γιατί της θύμιζε τον εαυτό της· ήρεμη και αργή μα αποφασιστική επιζήτηση αποκλειστικότητας. Είχε περάσει κάμποσος καιρός από τότε που τον είδε τελευταία φορά. Από μια άποψη αυτό δεν ήταν απαραίτητα καλό, αν και ήταν βέβαιη πως δεν ήταν απολύτως κακό, ίσως. Το καθωσπρέπει σαλόνι της δεν ήταν και ό,τι πιο ταιριαστό για την καθωσδενπρέπει διάθεσή της και έτσι ανακοίνωσε στην αγαπημένη συγκάτοικό της πως θα βγει έξω. Το νωχελικό βλέμμα της τελευταίας συνοδεύτηκε από ένα νιαούρισμα με ειλικρινείς δόσεις καχυποψίας, αν και δεν έδωσε συνέχεια. Πριν φύγει φόρεσε τα σκουλαρίκια για τις "ειδικές περιστάσεις" χωρίς κάποιον ιδιαίτερο λόγο. Αναστέναξε και βγήκε έξω.
…δεν ήταν σίγουρος εάν τον εκνεύριζε πιο πολύ το γεγονός ότι ξύπνησε ή ότι ξύπνησε έτσι. Σήκωσε το κεφάλι (μια κίνηση που δεν είχε τολμήσει για μέρες) και, ενώ η όρασή του άρχισε να μεταμορφώνεται και πάλι σε χρήσιμη αίσθηση, άνοιξε το παράθυρο. Χαμογέλασε στον ήλιο με πικρία. Ο μεγαλύτερος εγωιστής που υπάρχει, μουρμούρισε χαμηλόφωνα. Σήμερα ήταν μια νέα ημέρα, αν και η μοναξιά του δεν έβρισκε και καμιά μεγάλη διαφορά από τις προηγούμενες. Ωστόσο, εκείνο το ενοχλητικό βουητό που ένιωθε στο κεφάλι του ήταν πιο έντονο σήμερα· ίσως πιο έντονο από κάθε άλλη φορά. Εξαπολύοντας σιωπηλά κατάρες για αυτή την κατάσταση, αναρωτήθηκε πού να ήταν εκείνη, πού δγιάολο είχε εξαφανιστεί. Πού είχε επιλέξει να κρυφτεί, την στιγμή που την είχε τόσο μεγάλη ανάγκη? Και, κυρίως, γιατί το είχε κάνει αυτό? Το βουητό δυνάμωσε, σταμάτα επιτέλους γαμώ το κέρατο. Προσπάθησε να το αγνοήσει. Έπρεπε να το αγνοήσει. Είχε άλλα πράγματα να σκεφτεί, όπως την απουσία της. Αποφάσισε πως η πλήρης έλλειψη δημιουργικότητας ήταν ακριβώς αυτό που χρειαζόταν την δεδομένη στιγμή. Αναστέναξε και βγήκε έξω.
Οι αμφιβολίες συνέχιζαν να κάνουν την εμφάνισή τους. Τις ένιωθε σαν ένα μάτσο εξωτικά ψάρια, από εκείνα τα αξιοπερίεργα, που ο κόσμος τα βάζει σε μεγάλα ενυδρεία και τα παρατηρεί όλο περιέργεια και αδιακρισία, μόνο που τώρα αυτός βρισκόταν μέσα σε μια γυάλα και εκείνα έπαιρναν επιτέλους την εκδίκησή τους. Ο ακραιφνής ενθουσιασμός του, όμως, βασισμένος στο ότι θα την έβλεπε, μονομαχούσε μαζί με το αίσθημα τρόμου που τον διακατείχε. Για άλλη μια φορά σιγουρεύτηκε ότι ήταν στην τσέπη του, την ώρα που η καρδιά του διαμαρτυρόταν έντονα. Ήταν απόλυτα βέβαιος για τον τόπο συνάντησης, δεν υπήρχε αμφιβολία.
Και ξαφνικά την είδε. Καθόταν στο ίδιο σημείο που καθόταν την τελευταία φορά. Ήταν έτσι ακριβώς όπως την θυμόταν. Το ίδιο όμορφη, το ίδιο αφοπλιστικά γοητευτική. Με μια ασυναίσθητη, ψιθυριστή έκκληση για σημασία τράβηξε την προσοχή της. Ήθελε να της μιλήσει. Είχε τόσα πολλά να της πει, μα θυμήθηκε το σχέδιο που το απαγόρευε ρητά.
Λοιπόν, αρχίζει. Θα πετύχαινε. Της είχε απόλυτη εμπιστοσύνη, έπρεπε να πετύχει.
Καθόταν πάνω στα ερείπια κάποιου αρχαίου ναού. Της άρεσε να περνάει πολλές ώρες της εκεί, σε έναν αποκομμένο από τον Χρόνο χώρο που, παρόλο που δεν δημιουργήθηκε για εκείνη, κατά κάποιο τρόπο, γκρεμίστηκε για εκείνη. Συχνά έπλεκε ιστορίες στη φαντασία της για όσα έγιναν σε αυτό τον παράξενο τόπο. Άλλωστε, από μικρή πίστευε πως η φανασία είναι μισή αρχοντιά. Θα μπορούσε να ψάξει τι είχε συμβεί στα αλήθεια εκεί, αλλά είχε απορρίψει αυτήν ιδέα καθώς θα χάλαγε το μυστήριο. Αναπάντεχα ένιωσε την παρουσία του, πριν καν γυρίσει προς το μέρος του. Ήταν ανάγκη να καταπολεμήσει τον φόβο της. Θα έλεγε κανείς ότι θα έπρεπε να είχε συνηθίσει την αίσθησή του, δεν ήταν δα και η πρώτη φορά που βρισκόταν κοντά της, μα πολλά θα έλεγε κανείς που δεν ήξερε, που δεν είχε ιδέα για εκείνη.
Γύρισε προς το μέρος του. Την τρόμαξε η μορφή του. Ήταν τόσο φρικαλέα, τόσο αποκρουστική. Τον μισούσε, τον μισούσε όλη της τη ζωή. Από ένστικτο ή από συνήθεια ή μάλλον από τον συνδιασμό αυτών έκανε να κλείσε τα μάτια. Ή μάλλον όχι. Όχι. Δεν άντεχε πια, έπρεπε να τελειώσει αυτό, την είχε κουράσει τόσο πολύ. Ένιωσε κάτι ζεστό στο πρόσωπό της. Πράγματι, δάκρυα.
Έκανε κάτι που δεν είχε ξανακάνει στο παρελθόν.
Κινήθηκε προς το μέρος του.
Έτρεμε. Ήθελε να βρίσει τον εαυτό του, ήθελε να φύγει, να μην την ξαναδεί, όχι, ήθελε να να τον καταλάβει εκείνη, μα όχι σε παρακαλώ μην κλαις, όχι, θα φύγω δεν θα με ξαναδείς πόσο αφελής ήμουν που πίστεψα ότι θα μπορούσες να δεις πίσω από αυτά τα άσχημα ρούχα να δεις ότι είμαι διαφορετικός ότι δεν είμαι όπως δείχνω ότι δεν είμαι έτσι όχι μην κλαις το ξέρω πως με μισείς θα φύγω πόσο ανόητος είμαι φεύγω σαγαπώ μην κλαις μα τι είναι αυτό. Δεν θυμόταν να το βγάζει από την τσέπη του, δεν θυμόταν να της το δίνει, μα τι σημασία έχει πλέον, καμιά, ίσως όμως έχει, μια τελευταία προσπάθεια να της μιλήσω, να της πω, τί να της πω –ω θεοί δεν μπορώ! Πως μπόρεσα να ξεχάσω τι είμαι! Το σχέδιο όμως δεν ναυάγησε τελείως , μπορώ να ελπίσω πως θα καταλάβει πριν είναι πολύ αργά.
Πως θα δει την αλήθεια. Πως θα καταλάβει τι είμαι πραγματικά και...
Και δεν είμαι τίποτε άλλο παρά ένα μικρό μπλε μαξιλάρι που σε ερωτεύτηκε και σε παρακαλώ κατέβασέ το κάτω αυτό σε παρακαλώ.
Έτρεμε. Σήκωσε το μαχαίρι και το κάρφωσε πάνω του. Ήταν βέβαιη πως... όχι, δεν ήταν βέβαιη για τίποτα, εκτός από την ασυγκράτητη θέληση να διαλύσει αυτή την εικόνα, δεν άντεχε πια, έπρεπε να τελειώσει αυτό. Έκλεισε τα ήδη υγρά από το κλάμα μάτια της και τον κάρφωσε πάλι με μανία. Ξανά. Και ξανά. Και ξανά. Και ξανά.
Και ο κόσμος γύρω της γέμισε πούπουλα.
Το βουητό στο κεφάλι του δεν έλεγε να μειωθεί. Περπάτησε σχεδόν ζαλισμένος, χωρίς να τον νοιάζει πού θα φτάσει. Όσο έλειπε εκείνη δεν είχε λόγο να νοιάζεται για τίποτα. Χωρίς να το καταλάβει βρέθηκε στα συντρίμια κάποιου αρχαίου ναού. Περιεργάστηκε το χώρο και αναρωτήθηκε για άλλη μια φορά αν θα την έβρισκε ποτέ ή αν τον είχε εγκαταλείψει για πάντα. Αν και μόνο σαν παρένθεση, καθώς οι σκέψεις του διακόπηκαν από ένα... πούπουλο!? Ένα μικρό πούπουλο χόρευε μπροστά στα μάτια του και άλλο ένα, και άλλο ένα πιο δίπλα. Ήταν μάλλον ένα ασυνήθιστο θέαμα, θα το έλεγες γραφικό, ίσως και όμορφο, μα σίγουρα όχι αστείο. Και όμως ήταν τόσο απροσδόκητο που τον έκανε να γελάσει. Είχε τόσο καιρό να γελάσει που σχεδόν είχε ξεχάσει τον ήχο του γέλιου του. Γέλασε μέχρι δακρύων, και συνέχισε να γελάει ακόμα. Και μετά ξαναγέλασε.
Ποτέ δεν μπόρεσε να εξηγήσει την σύνδεση μεταξύ τους, όμως το ενοχλητικό βουητό μετατράπηκε σε ολοκάθαρο ήχο, στον πιο όμορφο ήχο που είχε τολμήσει να ακούσει ποτέ του· στον ήχο της φωνής της. Ναι, ήταν ξανά μέσα του, του μιλούσε γαλήνια, επιτέλους τον βρήκε, επιτέλους την βρήκε. Και όλα μεμιάς ξεκαθάρισαν. Του ψιθύρισε καθησυχαστικά λόγια. Μεταξύ δακρίων, τόσο από το γέλιο όσο και από την φόρτιση της επανάκτησής της, σκεφτόταν το ίδιο πράγμα.
Σου υπόσχομαι πως...
Αν είχε μάτια, θα ήθελε να δει αυτήν την σκηνή. Σίγουρα θα άξιζε να την παρακολουθήσει κανείς. Η τελευταία του σκέψη ήταν μάλλον παρήγορη, αν και με δόσεις ειρωνίας. Δεν ήξερε αν έκανε αυτό που έπρεπε ή όχι τελικά, όμως, σίγουρα ήξερε πως παρόλο που δεν έγινε ένα με εκείνη, τουλάχιστον έγινε χίλια κομμάτια μαζί της. Χαμογέλασε αμφιλεγόμενα σε αυτό.
...δεν θα σε κλειδώσω ποτέ ξανά , Ελπίδα.
Μου είπαν πως λέγεται σαπίλα. Τους πίστεψα.
είμαστε ΠΑΝΚ, δεν μπαίνουμε στο An.
Πριβέ λάηβ, μαγαζί. Προσκλήσεις, αντίτιμο. Κονέ, κατάλληλες γνωριμίες και διασυνδέσεις. Διαχωρισμός. Λέξεις που συνηθίζεται να περιγράφουν καταστάσεις που όλοι είμαστε εξοικειωμένοι μαζί τους· καταστάσεις που είναι άμεσα συνδεδεμένες με την κοινωνικά αποδεκτή μορφή της τέχνης, όπως αυτή έχει διαμορφωθεί σήμερα. Χμ.
Η τέχνη ως μια πολύπλευρη και πολυδιάστατη διαδικασία έκφρασης, είτε παρουσιάζεται από τα επιβαλλόμενα κοινωνικά πρότυπα ως "υψηλή", ποιοτική και βαρυσήμαντη, είτε χαρακτηρίζεται "κατώτερη", μαζική και ρηχή, σε κάθε περίπτωση διέπεται από ένα κοινό χαρακτηριστικό: την καπιταλιστική προσέγγιση.
Πιο συγκεκριμένα η δημιουργία, από την πιο αφηρημένη μέχρι την πιο απτή έννοιά της, αποτελεί μια κατακερματισμένη δραστηριότητα που αφενός στοχεύει στο κέρδος και, αφετέρου καθιστά οποιοδήποτε καλλιτεχνικό έργο σε ένα εμπόρευμα που πωλείται και αγοράζεται. Με βάση αυτό το αξίωμα, λοιπόν, έχει δομηθεί το κοινωνικό "οικοδόμημα της τέχνης", απόλυτα εναρμονισμένο με τις επιδιώξεις και τις προθέσεις της εξουσίας. Σε αυτό το πολυεπίπεδο οικοδόμημα συναντάει κανείς κάθε είδους μεσάζοντες και ρόλους. Μάνατζερς, διαφημιστές, διευθυντές, πνευματικούς --και όχι μόνο- ιδιοκτήτες, καναλάρχες, κριτικούς τέχνης, εταιρίες, επενδυτές, ακόμα και υπουργούς. Συναντάει εξουσιαστικές αντιλήψεις, ιεραρχικές δομές, εμπορευματικές σχέσεις και καταναλωτικές διαδικασίες.
Η κορυφή, όμως, αυτού του ογκώδους οικοδομήματος της τέχνης είναι ειδικά (και ενίοτε πολυτελέστατα) σχεδιασμένη για έναν συγκεκριμένο ρόλο: το ρόλο του ίδιου του καλλιτέχνη.
Η ουσία αυτού του ρόλου δεν είναι η δημιουργία, δεν είναι η παραγωγή ή η εξωτερίκευση συναισθημάτων, προβληματισμών και σκέψεων του καλλιτέχνη· είναι η αδήριτη θεμελίωση μιας πραγματικότητας που ορίζει τον δημιουργό ως ένα αποκομμένο από την υπόλοιπη κοινωνία πρόσωπο. Με άλλα λόγια ο καλλιτέχνης δεν θεωρείται ένας απλός άνθρωπος που δημιουργεί κάτι με οποιοδήποτε μέσο, αλλά ένας συγκεκριμένος επαγγελματίας που πρέπει να έχει μια διαφορετική αντιμετώπιση από το υπόλοιπο κοινωνικό σύνολο. Κατά συνέπεια πρέπει και αυτός να επιβεβαιώσει με διάφορους τρόπους το ρόλο που του έχει ανατεθεί. Είτε χτίζοντας καριέρα ως επιτυχημένος εργαζόμενος, είτε απολαμβάνοντας την κοινωνική του θέση ως "άνθρωπος της διανόησης", συντηρώντας αυτόν τον διαχωρισμό από την αδαή μάζα.
Έτσι, απόλυτα φυσικές εικόνες για την τέχνη είναι μια διαφήμιση ενός δίσκου μουσικής ως άλλο ένα απορρυπαντικό, μια έκθεση ζωγραφικής με εισιτήριο, μια θεατρική παράσταση με διαφημιζόμενους χορηγούς, μια συναυλία με αυστηρά αποκλεισμένους από μπάτσους χώρους. Εικόνες σιχάματα εμετοί. Εικόνες που αποτελούν εξορισμού τους αναπόσπαστο μέρος της εξουσίας και είναι ικανές να συγκινήσουν μόνο ξενέρωτα μουλάρια με συνείδηση χαρτοπετσέτας (και βγάλε).
Βέβαια, την ισχύ του συστήματος της τέχνης εξίσου επιτυχημένα υπηρετούν και τα κομμάτια της που φαινομενικά αντιτίθενται σε όλα αυτά ή που εκφράζουν μια ανατρεπτικότητα. Ένα εναλλακτικό καλλιτεχνικό ρεύμα που πρεσβεύει μια διαφορετική στάση ή μια "παρεκκλίνουσα κοινωνική συμπεριφορά" είναι πολύ εύκολο να ενσωματωθεί μέσω νέων και ανανεωμένων καταναλωτικών επιλογών (ρούχα, αηλάινερ ).
Χαρακτηριστικό παράδειγμα (χωρίς να θέλω να επεκταθώ στη συγκεκριμένη ανάρτηση) είναι το μέταλ, τουλάχιστον όπως εξελίχθηκε. Δηλαδή βαθιά συντηρητικό στην ουσία του, ακίνδυνο και φανατισμένο που, όμως, διαρκώς προσπαθεί να προβληθεί ως επαναστατικό και αντικομφορμιστικό (εξάλλου είναι γεγονός ότι πρέπει να φας πολύ χιεβυμέταλ στη μάπα μέχρι να δεις φως στο τούνελ). Και επειδή πιες πιες, κάτι θα μείνει...
Στον αντίποδα όλων των παραπάνω βρίσκεται ένα κίνημα που αμφισβητεί έμπρακτα την κατεστημένη τέχνη, δημιουργώντας έξω από εμπορευματικές λογικές και δίχως μεσάζοντες οποιουδήποτε είδους. Συγκροτήματα όπως οι Γενιά του Χάους, οι Αντι, οι Αδιέξοδος, οι Stress, οι Χαοτικό Τέλος, οι Ναυτία είναι μερικά από εκείνα που σχηματίστηκαν στα 80ς και έδρασαν με diy λογική. Γενικότερα στην ελλάδα τις δεκαετίες 80 και 90 πολλές αξιόλογες πανκ μπάντες έπαιξαν μουσική, προτάσσοντας με τους στίχους τους ή/και την στάση τους τον αντιρατσισμό, τον αντιφασισμό, την αλληλεγγύη, την ελευθερία. Ακόμη, μπάντες όπως οι Ωχρά Σπειροχαίτη και οι Αλτ tc, λειτουργώντας στην συντεχνία, κινήθηκαν συνολικά σε αντιεμπορευματικά και αντιθεαματικά πλαίσια.
Έτσι, φτάσαμε στην αφορμή αυτής ανάρτησης. Την Παρασκευή 23/3 πραγματοποιήθηκε μια συναυλία από τους "παλιούς" της πανκ σκηνής. Ονομάστηκε 80s punk gathering. Χμ, μάλιστα. Από πού να αρχίσεις?
Από το γεγονός ότι έπαιξαν σε μαγαζί? Ή μήπως από το εισιτήριο? Ωπ συγγνώμη, δεν ήταν ακριβώς εισιτήριο, ήταν πρόσκληση. ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΣΕ ΠΑΝΚ ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΓΑΜΩ ΤΟ ΘΕΟΥΛΗ! Εμετικός διαχωρισμός, και γιατί? Για να μην έρθουν στο υπεργαμάτο μας ΠΑΝΚ ΓΚΑΔΕΡΙΝ άκυροι και χαλάσουν τη ΦΑΣΑΡΑ μας? Ανόθευτος, ατόφιος, γαμημένος ελιτισμός. Πριβέ λάηβ για τους λίγους εκλεκτούς και "υποκουλτούρα" από Αδιέξοδο? Κλειστοφοβική πρωτοβουλία μιας πεφωτισμένης πρωτοπορίας και "κοινωνικά υποπροϊόντα"? Καλή φάση.
Από πότε το πανκ έγινε μουσική μιας συγκεκριμένης κάστας που αποδέχεται ή αποκλείει κάποιους ανάλογα με το πόσο ΤΡΟΥ ΠΑΝΚ είναι? Ή ανάλογα με το πόσο ΣΩΣΤΕΣ είναι οι διασυνδέσεις που έχει. Οι electro hippies τα λένε ωραία:
Απομυθοποίηση, απλά. Ο πολιτικοποιημένος στίχος δεν μεταφράζεται απαραίτητα και σε πολιτικοποιημένο καλλιτέχνη. Προσωπικά το βρήκα τουλάχιστον θλιβερό και απωθητικό το σκηνικό. Απογοήτευση. Έχω να πω ένα μεγαλοπρεπές ΣΑΛΤΑ ΓΑΜΗΣΟΥ ΚΑΙ ΨΟΦΑ σε όσες μπάντες συμμετείχαν, παρόλο που πολλές από αυτές κατέχουν πολύ ξεχωριστή θέση μέσα μου. Μάλλον όμως μερικά ξυρισμένα κεφάλια χρειάζονται μερικές φάπες.
Και μάλλον οι Χατ Τρικ σάς αξίζουν. Φλώροι.
ΥΓ. Χμ, ίσως και να υπάρχει ελπίδα.
είμαστε εφιάλτες που πιάσανε φωτιά.
Χμ. Την Κυριακή 12 Φλεβάρη πραγματοποιήθηκε μια μεγαλειώδης εξέγερση. Η μαζικότητα της οποίας ξεπέρασε αυτήν του Ιουνίου ενώ η έντονη συγκρουσιακή της διάθεση ξεπέρασε αυτήν του Δεκέμβρη. Η Κυριακή ήταν η μέρα όπου συμπικνώθηκαν η οργή και ο αγώνας των απεργιακών κινητοποιήσεων των δύο προηγούμενων ημερών. Το γεγονός που πιστοποιεί ότι ήταν μια σημαντικότατη νίκη του κινήματος (όπως άλλωστε και η 4η Φλεβάρη) είναι η τεράστια κοινωνική αποδοχή των συγκρούσεων. Εξάλλου είναι λογικό ότι, όπως στην κοινωνική ζωή ενυπάρχουν τόσο η εξέγερση όσο και η κοινωνική ειρήνη, έτσι και το κίνημα θα διακρίνεται τόσο από απογοητεύσεις (5η Μαϊου πιχί) όσο και από ψυχολογικές ανατάσεις· και η Κυριακή ήταν αναμφισβήτητα μια νικηφόρα ψυχολογική ανάταση (ό,τι κι αν λένε οι διάφορες γλοιώδεις αμοιβάδες).
Και, δγιάολε, πώς να μην επιδοκιμάζονται κοινωνικά οι συγκρούσεις όταν με καταιγιστικό ρυθμό επιβάλλονται τα πλέον αντικοινωνικά μέτρα που δεν στοχεύουν μόνο στην οικονομική επιδείνωση των καταπιεσμένων, αλλά και στην συνολικότερη υποταγή της κοινωνίας στις επιδιώξεις κράτους και αφεντικών! Οι συγκρούσεις, τα μπάχαλα, τα "επεισόδια στο κέντρο της Αθήνας από τους γνωστούς αγνώστους" εντάσσονται σε αυτό που ονομάζεται αντιβία. Την αντιβία δεν την χρησιμοποιείς επειδή την γουστάρεις (ή επειδή την έχεις φετιχοποιήσει) αλλά επειδή είναι η μοναδική επιλογή όταν απέναντί σου έχεις ένα ξεκάθαρα βίαιο καπιταλιστικό σύστημα.
Η βία κράτους και κεφαλαίου εκδηλώνεται με διάφορες κλιμακώσεις. Η δολοφονική καταστολή των μπάτσων νομίζω δεν είναι καν η ύψιστη έκφανσή της. Βία κυρίως είναι η ανεξαρτήτου είδους επιβολή της εξουσίας σε κάθε πτυχή της ζωής. Βία είναι η εξαθλίωση, η υλική και πνευματική φτώχεια, η ανεργία, η μισθωτή εργασία, η οικονομική κυριαρχία, η καταστροφή της φύσης. Όταν λοιπόν η πρωτογενής βία του κράτους συγκεκριμενοποιείται και αποκτά εμφανέστατα χαρακτηριστικά, όπως δηλαδή τα τελευταία 2 χρόνια όπου και τα τελευταία προσχήματα της αστικής δημοκρατίας καταργούνται, αντίστοιχα (είναι ανάγκη να) κλιμακώνεται και η κινηματική αντιβία. Μια τέτοια κλιμάκωση αντιβίας είναι μια πορεία (είτε είναι ειρηνική είτε όχι), η σύγκρουση με τις δυνάμεις καταστολής, τα μπουκάλια, το σπάσιμο μιας τράπεζας, οι γενικές απεργίες διαρκείας, το ένοπλο.
Δεν θέλω να εξετάσω τώρα την αποτελεσματικότητα των προηγούμενων μορφών αντιβίας, ούτε να αναπτύξω τις διαφωνίες μου με κάποιες από αυτές (βασικά από αυτές μόνο με το ένοπλο διαφωνώ). Με βάση τις παραδοχές όμως ότι ο ταξικός πόλεμος είναι υπαρκτός και ότι η κοινωνική αντιβία υφίσταται, τοποθετούμαστε στην πραγματικότητα που δείχνει ότι στο γενικότερο κίνημα υπάρχουν δύο αντικρουόμενα "στρατόπεδα" με φαινομενικά παραπλήσιες διεκδικήσεις: εκείνο του αυτοοργανωμένου, αδιαμεσολάβητου και συλλογικού αγώνα και εκείνο του ιεραρχικά δομημένου που ουσιαστικά λειτουργεί ως μία, εκ του ασφαλούς, αντιπολίτευση στην κυβερνητική πολιτική.
Το δεύτερο στρατόπεδο (κολλ μι αριστερά) δεν έχει απολύτως τίποτα να προσφέρει στο κίνημα. Ήδη από τις 20 Οκτώβρη το ΚΚΕ, περιφρουρώντας το κοινοβούλιο, φανέρωσε το πραγματικό του πρόσωπο δίνοντας τέλος στις όποιες αυταπάτες υπήρχαν αναφορικά με τον ρόλο του. Ο οποίος δεν είναι άλλος από το να αναχαιτήσει την κοινωνική οργή, να φιμώσει κάθε πραγματικά επαναστατικό πρόταγμα και εν τέλει να κλείσει το μάτι στην εξουσία (εκλογές γαρ), μέσω ανακοινώσεων σιχάματα που κάνουν λόγο για "παρακρατικούς αναρχοφασίστες" έτσι ώστε να γίνει αρεστό μέχρι και στον τελευταίο υποστηρικτή του "τάξη και ασφάλεια". Ανακοινώσεις σιχάματα που ξεπεράστηκαν σε αηδία μόνο από τις ανακοινώσεις άλλων κομμάτων της αριστεράς. Κάτι που δεν άλλαξε ούτε την Κυριακή 12 Φλεβάρη αφού η εξέγερση ήταν ένα ολόκληρο παρακρατικό σχέδιο, ενώ ΣΥΡΙΖΑ, ΔΗΜΑΡ (γελάει ο κόσμος), ΝΑΡ βιάστηκαν να προσυπογράψουν ανερυθρίαστα τα λεγόμενα της μαμάς ΚΚΕ. Επιπλέον, για άλλη μια φορά ξεδιάντροπη ήταν συνολικά η στάση των σταλινικών. Λογικό, έτσι όλοι κερδίζουν: αφενός το κράτος βλέποντας να μετουσιώνεται η επαναστατικότητα του κινήματος σε ακίνδυνες ψήφους, αφετέρου το ΚΚΕ επωφελείται κερδίζοντάς τες. Ε, όλο και κάποια ψήφος θα περισσεύσει και για τους υπόλοιπους οπορτουνιστές αριστερούς ριζοσπάστες, αρκεί οι τελευταίοι να αποσαφηνίζουν διαρκώς πως δεν έχουν σχέση με τους κακούς αναρχικούς (ούτε καν κοινή προσυγκέντρωση λέμε!).
Από την άλλη όμως είναι γνωστό ότι σε περιόδους συστημικής κρίσης, δηλαδή όταν οι ενδογενείς αντιφάσεις του καπιταλισμού γίνονται αισθητές από όλους, είναι πιθανό να υιοθετηθούν από μεγάλο μέρος της κοινωνίας φαινομενικά αγνές, πατριωτικές τάσεις. Μόνο που αυτές οι αγνές πατριωτικές τάσεις είναι επικίνδυνες· είτε επειδή υποκρύπτουν εθνικιστικές προεκτάσεις, είτε επειδή λειτουργούν ως εν δυνάμει αιτίες ταξικής διαίρεσης του κινήματος.
Όσον αφορά στο πρώτο "είτε". Είναι γεγονός ότι, όσο συντονισμένα και αν καμουφλάρονται ο ρατσισμός και οι πεποιθήσεις περί φυλετικής ανωτερότητας, είναι ολοφάνερο πως εκείνος που κραδαίνει μια ελληνική σημαία και τσιρίζει για "την ελλάδα που ποτέ δεν πεθαίνει", με μια πρώτη σκέψη, είναι φασίστας. Ωπ, για στάκα! Και με μια δεύτερη σκέψη φασίστας είναι! Όσο και αν προσπαθήσει να κατασκευάσει το σέηφ, πατριωτικό προφίλ του "έλληνα ακτιβιστή εναντίον του μνημονίου", ξέρουμε ότι κατά βάθος είναι νοσταλγός των χρόνων όπου "δεν φοβόσουν να βγεις έξω στο δρόμο", μαχαιροβγάλτης, δολοφόνος μεταναστών και αγωνιστών, οπαδός του χίτλερ και υποστηρικτής όσων ξεφωνίζουν να ξεβρωμίσει ο τόπος. Δεν πειράζει όμως, κονσερβοκούτια έχουμε.
Σχετικά με το δεύτερο "είτε" το πράγμα είναι λίγο πιο δαιδαλώδες. Δεν πιστεύω πως όποιος βγαίνει στο δρόμο κρατώντας ελληνική σημαία διακατέχεται από φασιστικές αντιλήψεις. Παρόλο που προσωπικά με απωθεί αφάνταστα, (ας πούμε πως) καταλαβαίνω ότι για εκείνον αποτελεί ένα σύμβολο με μεγάλη σημασία (λογικό, όταν από το σχολείο ήδη του έχει περάσει πως ανήκει στο ένδοξο έθνος που γαμεί και δέρνει). Ακόμη, παρόλο που έχω σοβαρές πολιτικές διαφωνίες μαζί του (με το κίνημα των αγανακτισμένων για την ακρίβεια στο οποίο τοποθετείται ο ράντομ τύπος με ελληνική σημαία) χαίρομαι πραγματικά που ένα κομμάτι κόσμου αγωνίζεται με τον δικό του ιδιαίτερο τρόπο, έξω από κομματικές καθοδηγήσεις. Ωστόσο, η εθνική ενότητα ως πρόταγμα μπάζει. Έλληνες είναι και οι τραπεζίτες που θα σου πάρουν το σπίτι, ελληνικά αφεντικά είναι εκείνοι που σου πίνουν το αίμα, έλληνας είναι ο μπάτσος που σε χτυπάει, έλληνας είναι και ο δημοσιογράφος που σε τρομοκρατεί κάθε βράδυ στις 8.
Γενικά είναι θετικό να ενώνεται κόσμος χωρίς έντονα φορτισμένη πολιτική ταυτότητα και να συσπειρώνεται γύρω από ένα κοινό σκοπό. Ε λοιπόν ο κοινός σκοπός τού "να φύγουν από δω και μετά βλέπουμε μωρέ" ΔΕΝ είναι αρκετός. Εάν ο αγώνας σου δεν έχει ξεκάθαρα αντικαπιταλιστική διάθεση και αντικρατικά χαρακτηριστικά, εάν αρνείται να τον απασχολήσει η αυριανή μορφή της κοινωνίας, αφενός ενδέχεται να λειτουργήσει εντελώς ρεφορμιστικά και να διαιωνίσει τα προβλήματα που υπάρχουν στον καπιταλισμό ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΑΛΛΙΩΣ ενώ, αφετέρου ενδέχεται να προσελκύσει άτομα που, μόλις η κυβέρνηση επιτέλους πέσει και "φύγουν από δω", το πιθανότερο είναι να αρχίσουν να χώνουν κόσμο στις φυλακές.
Εν κατακλείδι, είναι φανερό πως το κράτος αλλάζει μορφή. Τα επερχόμενα χρόνια θα είναι τελείως διαφορετικά από αυτά που διανύουμε τώρα. Το ψηφιδωτό στο οποίο ανήκουμε μεταβάλλεται. Η καταστολή της κυριαρχίας όλο και εντείνεται, όπως και η επικοινωνιακή συκοφάντηση των κοινωνικών αγώνων από τα ΜΜΕ και τις πάσης φύσεως "πρωτοπορίες του κινήματος". Το ίδιο όμως και η διάθεση των ανθρώπων να πάρουν τη ζωή τους στα χέρια τους, η άσβεστη επιθυμία για την κοινωνική χειραφέτηση, για έναν άλλο κόσμο. Όπως και το πάθος για την λευτεριά.
ΥΓ. Μετανοείτε.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)