Χμ. Την Κυριακή 12 Φλεβάρη πραγματοποιήθηκε μια μεγαλειώδης εξέγερση. Η μαζικότητα της οποίας ξεπέρασε αυτήν του Ιουνίου ενώ η έντονη συγκρουσιακή της διάθεση ξεπέρασε αυτήν του Δεκέμβρη. Η Κυριακή ήταν η μέρα όπου συμπικνώθηκαν η οργή και ο αγώνας των απεργιακών κινητοποιήσεων των δύο προηγούμενων ημερών. Το γεγονός που πιστοποιεί ότι ήταν μια σημαντικότατη νίκη του κινήματος (όπως άλλωστε και η 4η Φλεβάρη) είναι η τεράστια κοινωνική αποδοχή των συγκρούσεων. Εξάλλου είναι λογικό ότι, όπως στην κοινωνική ζωή ενυπάρχουν τόσο η εξέγερση όσο και η κοινωνική ειρήνη, έτσι και το κίνημα θα διακρίνεται τόσο από απογοητεύσεις (5η Μαϊου πιχί) όσο και από ψυχολογικές ανατάσεις· και η Κυριακή ήταν αναμφισβήτητα μια νικηφόρα ψυχολογική ανάταση (ό,τι κι αν λένε οι διάφορες γλοιώδεις αμοιβάδες).
Και, δγιάολε, πώς να μην επιδοκιμάζονται κοινωνικά οι συγκρούσεις όταν με καταιγιστικό ρυθμό επιβάλλονται τα πλέον αντικοινωνικά μέτρα που δεν στοχεύουν μόνο στην οικονομική επιδείνωση των καταπιεσμένων, αλλά και στην συνολικότερη υποταγή της κοινωνίας στις επιδιώξεις κράτους και αφεντικών! Οι συγκρούσεις, τα μπάχαλα, τα "επεισόδια στο κέντρο της Αθήνας από τους γνωστούς αγνώστους" εντάσσονται σε αυτό που ονομάζεται αντιβία. Την αντιβία δεν την χρησιμοποιείς επειδή την γουστάρεις (ή επειδή την έχεις φετιχοποιήσει) αλλά επειδή είναι η μοναδική επιλογή όταν απέναντί σου έχεις ένα ξεκάθαρα βίαιο καπιταλιστικό σύστημα.
Η βία κράτους και κεφαλαίου εκδηλώνεται με διάφορες κλιμακώσεις. Η δολοφονική καταστολή των μπάτσων νομίζω δεν είναι καν η ύψιστη έκφανσή της. Βία κυρίως είναι η ανεξαρτήτου είδους επιβολή της εξουσίας σε κάθε πτυχή της ζωής. Βία είναι η εξαθλίωση, η υλική και πνευματική φτώχεια, η ανεργία, η μισθωτή εργασία, η οικονομική κυριαρχία, η καταστροφή της φύσης. Όταν λοιπόν η πρωτογενής βία του κράτους συγκεκριμενοποιείται και αποκτά εμφανέστατα χαρακτηριστικά, όπως δηλαδή τα τελευταία 2 χρόνια όπου και τα τελευταία προσχήματα της αστικής δημοκρατίας καταργούνται, αντίστοιχα (είναι ανάγκη να) κλιμακώνεται και η κινηματική αντιβία. Μια τέτοια κλιμάκωση αντιβίας είναι μια πορεία (είτε είναι ειρηνική είτε όχι), η σύγκρουση με τις δυνάμεις καταστολής, τα μπουκάλια, το σπάσιμο μιας τράπεζας, οι γενικές απεργίες διαρκείας, το ένοπλο.
Δεν θέλω να εξετάσω τώρα την αποτελεσματικότητα των προηγούμενων μορφών αντιβίας, ούτε να αναπτύξω τις διαφωνίες μου με κάποιες από αυτές (βασικά από αυτές μόνο με το ένοπλο διαφωνώ). Με βάση τις παραδοχές όμως ότι ο ταξικός πόλεμος είναι υπαρκτός και ότι η κοινωνική αντιβία υφίσταται, τοποθετούμαστε στην πραγματικότητα που δείχνει ότι στο γενικότερο κίνημα υπάρχουν δύο αντικρουόμενα "στρατόπεδα" με φαινομενικά παραπλήσιες διεκδικήσεις: εκείνο του αυτοοργανωμένου, αδιαμεσολάβητου και συλλογικού αγώνα και εκείνο του ιεραρχικά δομημένου που ουσιαστικά λειτουργεί ως μία, εκ του ασφαλούς, αντιπολίτευση στην κυβερνητική πολιτική.
Το δεύτερο στρατόπεδο (κολλ μι αριστερά) δεν έχει απολύτως τίποτα να προσφέρει στο κίνημα. Ήδη από τις 20 Οκτώβρη το ΚΚΕ, περιφρουρώντας το κοινοβούλιο, φανέρωσε το πραγματικό του πρόσωπο δίνοντας τέλος στις όποιες αυταπάτες υπήρχαν αναφορικά με τον ρόλο του. Ο οποίος δεν είναι άλλος από το να αναχαιτήσει την κοινωνική οργή, να φιμώσει κάθε πραγματικά επαναστατικό πρόταγμα και εν τέλει να κλείσει το μάτι στην εξουσία (εκλογές γαρ), μέσω ανακοινώσεων σιχάματα που κάνουν λόγο για "παρακρατικούς αναρχοφασίστες" έτσι ώστε να γίνει αρεστό μέχρι και στον τελευταίο υποστηρικτή του "τάξη και ασφάλεια". Ανακοινώσεις σιχάματα που ξεπεράστηκαν σε αηδία μόνο από τις ανακοινώσεις άλλων κομμάτων της αριστεράς. Κάτι που δεν άλλαξε ούτε την Κυριακή 12 Φλεβάρη αφού η εξέγερση ήταν ένα ολόκληρο παρακρατικό σχέδιο, ενώ ΣΥΡΙΖΑ, ΔΗΜΑΡ (γελάει ο κόσμος), ΝΑΡ βιάστηκαν να προσυπογράψουν ανερυθρίαστα τα λεγόμενα της μαμάς ΚΚΕ. Επιπλέον, για άλλη μια φορά ξεδιάντροπη ήταν συνολικά η στάση των σταλινικών. Λογικό, έτσι όλοι κερδίζουν: αφενός το κράτος βλέποντας να μετουσιώνεται η επαναστατικότητα του κινήματος σε ακίνδυνες ψήφους, αφετέρου το ΚΚΕ επωφελείται κερδίζοντάς τες. Ε, όλο και κάποια ψήφος θα περισσεύσει και για τους υπόλοιπους οπορτουνιστές αριστερούς ριζοσπάστες, αρκεί οι τελευταίοι να αποσαφηνίζουν διαρκώς πως δεν έχουν σχέση με τους κακούς αναρχικούς (ούτε καν κοινή προσυγκέντρωση λέμε!).
Από την άλλη όμως είναι γνωστό ότι σε περιόδους συστημικής κρίσης, δηλαδή όταν οι ενδογενείς αντιφάσεις του καπιταλισμού γίνονται αισθητές από όλους, είναι πιθανό να υιοθετηθούν από μεγάλο μέρος της κοινωνίας φαινομενικά αγνές, πατριωτικές τάσεις. Μόνο που αυτές οι αγνές πατριωτικές τάσεις είναι επικίνδυνες· είτε επειδή υποκρύπτουν εθνικιστικές προεκτάσεις, είτε επειδή λειτουργούν ως εν δυνάμει αιτίες ταξικής διαίρεσης του κινήματος.
Όσον αφορά στο πρώτο "είτε". Είναι γεγονός ότι, όσο συντονισμένα και αν καμουφλάρονται ο ρατσισμός και οι πεποιθήσεις περί φυλετικής ανωτερότητας, είναι ολοφάνερο πως εκείνος που κραδαίνει μια ελληνική σημαία και τσιρίζει για "την ελλάδα που ποτέ δεν πεθαίνει", με μια πρώτη σκέψη, είναι φασίστας. Ωπ, για στάκα! Και με μια δεύτερη σκέψη φασίστας είναι! Όσο και αν προσπαθήσει να κατασκευάσει το σέηφ, πατριωτικό προφίλ του "έλληνα ακτιβιστή εναντίον του μνημονίου", ξέρουμε ότι κατά βάθος είναι νοσταλγός των χρόνων όπου "δεν φοβόσουν να βγεις έξω στο δρόμο", μαχαιροβγάλτης, δολοφόνος μεταναστών και αγωνιστών, οπαδός του χίτλερ και υποστηρικτής όσων ξεφωνίζουν να ξεβρωμίσει ο τόπος. Δεν πειράζει όμως, κονσερβοκούτια έχουμε.
Σχετικά με το δεύτερο "είτε" το πράγμα είναι λίγο πιο δαιδαλώδες. Δεν πιστεύω πως όποιος βγαίνει στο δρόμο κρατώντας ελληνική σημαία διακατέχεται από φασιστικές αντιλήψεις. Παρόλο που προσωπικά με απωθεί αφάνταστα, (ας πούμε πως) καταλαβαίνω ότι για εκείνον αποτελεί ένα σύμβολο με μεγάλη σημασία (λογικό, όταν από το σχολείο ήδη του έχει περάσει πως ανήκει στο ένδοξο έθνος που γαμεί και δέρνει). Ακόμη, παρόλο που έχω σοβαρές πολιτικές διαφωνίες μαζί του (με το κίνημα των αγανακτισμένων για την ακρίβεια στο οποίο τοποθετείται ο ράντομ τύπος με ελληνική σημαία) χαίρομαι πραγματικά που ένα κομμάτι κόσμου αγωνίζεται με τον δικό του ιδιαίτερο τρόπο, έξω από κομματικές καθοδηγήσεις. Ωστόσο, η εθνική ενότητα ως πρόταγμα μπάζει. Έλληνες είναι και οι τραπεζίτες που θα σου πάρουν το σπίτι, ελληνικά αφεντικά είναι εκείνοι που σου πίνουν το αίμα, έλληνας είναι ο μπάτσος που σε χτυπάει, έλληνας είναι και ο δημοσιογράφος που σε τρομοκρατεί κάθε βράδυ στις 8.
Γενικά είναι θετικό να ενώνεται κόσμος χωρίς έντονα φορτισμένη πολιτική ταυτότητα και να συσπειρώνεται γύρω από ένα κοινό σκοπό. Ε λοιπόν ο κοινός σκοπός τού "να φύγουν από δω και μετά βλέπουμε μωρέ" ΔΕΝ είναι αρκετός. Εάν ο αγώνας σου δεν έχει ξεκάθαρα αντικαπιταλιστική διάθεση και αντικρατικά χαρακτηριστικά, εάν αρνείται να τον απασχολήσει η αυριανή μορφή της κοινωνίας, αφενός ενδέχεται να λειτουργήσει εντελώς ρεφορμιστικά και να διαιωνίσει τα προβλήματα που υπάρχουν στον καπιταλισμό ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΑΛΛΙΩΣ ενώ, αφετέρου ενδέχεται να προσελκύσει άτομα που, μόλις η κυβέρνηση επιτέλους πέσει και "φύγουν από δω", το πιθανότερο είναι να αρχίσουν να χώνουν κόσμο στις φυλακές.
Εν κατακλείδι, είναι φανερό πως το κράτος αλλάζει μορφή. Τα επερχόμενα χρόνια θα είναι τελείως διαφορετικά από αυτά που διανύουμε τώρα. Το ψηφιδωτό στο οποίο ανήκουμε μεταβάλλεται. Η καταστολή της κυριαρχίας όλο και εντείνεται, όπως και η επικοινωνιακή συκοφάντηση των κοινωνικών αγώνων από τα ΜΜΕ και τις πάσης φύσεως "πρωτοπορίες του κινήματος". Το ίδιο όμως και η διάθεση των ανθρώπων να πάρουν τη ζωή τους στα χέρια τους, η άσβεστη επιθυμία για την κοινωνική χειραφέτηση, για έναν άλλο κόσμο. Όπως και το πάθος για την λευτεριά.
ΥΓ. Μετανοείτε.
